Enya Torrez

Digital Content Writer Enya Torrez, 23 jaar, combineert momenteel het behalen van haar master diploma met werken bij Marie Claire. Enya studeerde af in communicatiemanagement met een grote interesse in politiek, maar haar echte passie ligt in de journalistieke sector. Ze wilde nog meer ervaring opdoen tijdens haar master studies en rolde zo net voor de lockdown bij Marie Claire binnen. She calls it being lucky.

Een interview met Digital Content Writer: Enya Torrez.

Heb je binnen jouw job veel contact met PR-bureaus?

Ja, elke dag. Soms is dat best een intensief contact met meerdere bureaus op dezelfde dag. Daarnaast zijn er natuurlijk ook de persberichten die dagelijks binnenkomen maar helaas is er niet altijd de tijd om op elk bericht te antwoorden. 

Ik ontvang gemakkelijk tot 20 persberichten per dag. Er is wel een groot en duidelijk verschil tussen de verschillende dagen van de week. Maandag is de drukste dag en dan heb ik ook het meeste contact met PR-bureaus. Ik kom dan zelfs niet echt tot schrijven toe. Perstrips of andere zaken plan ik automatisch in op donderdag en vrijdag want dan hoef ik mijn mailbox niet zo in het oog te houden.

Dat zorgt toch voor veel extra werk?

Klopt, maar ik denk dat je zelf wel een beetje kan kiezen hoeveel het van jouw tijd opslorpt. Ik vind het wel heel belangrijk om alles deftig te lezen en te antwoorden wanneer nodig. Uiteindelijk haal je uit al die mails en persberichten enorm veel informatie die je dan weer nodig hebt voor jouw artikelen. Je moet er tijd voor maken. 

Zou je soms liever wat vaker rechtstreeks schakelen met merken zelf? 

In het algemeen: nee. Kleinere bedrijven nemen niet altijd meteen een communicatieprofessional aan. Die mensen zijn vaak ook erg emotioneel verbonden met hun merk en dat wordt snel duidelijk wanneer je rechtstreeks met hen communiceert. Ik merk dat zij veel sneller wat ‘pusherig’ overkomen. Ik begrijp dat wel hoor, ze willen strijden voor hun merk. Maar die begeven zich sneller op glad ijs wat persvrijheid betreft. Recent ontving ik als feedback bijvoorbeeld dat ‘het merk er negatief uitkwam’ terwijl er niets negatiefs in stond. Ik had enkel mijn eerlijke ervaring gedeeld. Ik werd toen een beetje gepusht om alles te herschrijven en het hele verhaal te veranderen. Dat gaat niet. Wanneer de communicatie verloopt via een PR-professional dan gebeurt dat veel minder snel. Dat is aangenamer werken. 

Hoeveel persberichten belanden er in de vuilnisbak?

Geen enkele. Je weet nooit of je het bericht later nog nodig hebt. Ik zet de persberichten op ‘gelezen’ en dan kijk ik er meestal niet meer naar. Als ik het echt interessant vind, dan noteer ik dat en dan laat ik de mail op ongelezen staan.

Kan je een voorbeeld geven van een slecht persbericht? 

De standaard persberichten die ik krijg toegestuurd omdat ik op een mailinglijst sta vind ik niet altijd even goed. Daar besteed ik het minste aandacht aan. Verder stoort het me ook wel dat ik soms persberichten ontvang die heel erg duidelijk voor een printredactie geschreven zijn. Print werkt veel verder op voorhand, terwijl ik actueler te werk ga. Ik speel sneller op de bal. Soms is het persbericht super interessant, maar helaas maanden te vroeg voor mij. Als er dan achteraf geen reminder meer wordt gestuurd, dan gaat het bericht verloren. Dat is jammer.

Wat trekt jouw aandacht wel?

Wanneer ik mijn naam zie staan in het begin van de mail dan weet ik dat het echt voor mij is bedoeld en op mij is gericht. Dan weet ik dat een antwoord ergens verwacht wordt. Ik heb dan ook veel sneller de neiging om het vrijwel meteen te lezen. 

Verder is het ook handig dat een persbericht alles bevat wat ik nodig zou kunnen hebben voor mijn artikel (foto’s, informatie, extra materiaal, etc). Ik heb altijd geleerd dat je het de journalist zo gemakkelijk mogelijk moet maken. Vriendelijkheid is namelijk ook erg belangrijk voor mij. Dat klinkt misschien wat banaal, maar zo kreeg ik al eens om 20h een iets of wat onvriendelijke mail over een artikel dat al online staat, maar waar er dringende aanpassingen aan moeten gebeuren… Dan denk ik: als een PR-bureau dan nog per se zijn merk erin verwerkt wilt zien, dit dan zo vriendelijk mogelijk vraagt en mij alle benodigdheden meegeeft. In de plaats van te eisen dat ik het voor hun aanpas: ik werk niet voor jullie maar voor het magazine. Ik begrijp dat je er alles aan doet om je merk vertegenwoordigd te zien. Maar het moet vriendelijk blijven. Boertige mails waarin er precies staat dat ik dit of dat moet doen… Ik moet just niks. Zoiets blijft hangen.

Vriendelijkheid en het onderhouden van relaties is dus heel belangrijk voor jou?

Ja, zeker. Wanneer ik een mail ontvang met de vraag ‘hoe gaat het?’, dan antwoord ik daar op en vraag ik ook meteen hoe het met die persoon gaat. Soms krijg ik dan een reply op die mail maar gaat de afzender niet meer in op die vraag. Dan weet ik dat het bovenste deel van mijn mail helemaal niet gelezen wordt en dat de initiële ‘hoe gaat het vraag’ eigenlijk ook niets uitmaakte. Ik ga daar niet over oordelen, maar ik vind vriendelijkheid wel heel belangrijk. Doe niet alsof het je interesseert. 

Ik merk daar soms ook een enorm groot verschil in tussen Belgische en Nederlandse bureaus. Nederlanders zijn vaak enorm vriendelijk en open, soms zelfs iets te, maar het valt enorm hard op dat ze daar meer aandacht aan besteden.

Krijg je van merken soms restricties opgelegd?

Dat heb ik nog niet echt meegemaakt. Ik probeer dit te vermijden door op voorhand duidelijke afspraken te maken wat betreft de te verwachte return. Dit zorgt ervoor dat er achteraf geen discussies ontstaan. 

Wordt er vaak gesproken over PR-bureaus op de redactie en tussen collega’s onder elkaar? Hoe loopt dit dan?

Zolang alles goed loopt wordt er eigenlijk niet echt over gesproken. Het moment dat er iets fout loopt, dan durven we dat wel met elkaar te delen. 

Zo had ik recent iets afgesproken met een PR-bureau voor een publicatie waar we met meerdere journalisten aan werken. Nu heb ik daar al een halve maand niets meer van gehoord. Dan wordt er wel eens over gesproken. Het is zeker niet dat we zoals een bende bitches met elkaar zitten te roddelen hoor. Maar het is eerder echt uit frustratie dat we soms eens wat ervaringen delen. 

Iets wat me wel opvalt is dat sommige PR-bureaus nog steeds naar het vorige bedrijf van collega’s mailen of pakketjes sturen (nadat dit al meerdere keren is vermeld). Of PR-bureaus die namen maar blijven verkeerd schrijven. Dat is nu iets heel kleins maar dat maakt het soms wel wat gênant wanneer je al maanden contact met die mensen hebt.

Wat is jouw grootste frustratie ten aanzien van PR-bureaus?

Ik vind het soms heel frustrerend, ik snap het maar toch, om herhaaldelijk mails te krijgen waarin de PR-professional vraagt of ik de mail (vaak een persbericht) al heb gelezen en al een antwoord klaar heb. Vaak zijn dit dan ook mails zonder een echte vraag. Als ik op iedereen ga moeten antwoorden dan ben ik alleen maar met dat bezig.

Heb je een gouden tip voor PR-professionals? 

Wees vriendelijk en push niet te hard. Maar ook: probeer te vermijden dat je de journalist het gevoel geeft dat hij/zij voor jou werkt. We werken met elkaar samen. 

Enya Torrez

Digital Content Writer Marie Claire